Problem solved.

Ξεκίνησα να διαβάζω πρόσφατα ένα βιβλίο του γνωστού  Έλληνα ψυχολόγου Γιώργο Πιντέρη το οποίο λέγεται «Λύσε μόνος σου τα προβλήματα σου».  Ακούγεται κάπως ανόητο το να αγοράζεις ένα βιβλίο για να λύσεις τα προβλήματα σου αλλά σκέφτηκα ότι ίσως βοηθούσε! Όπως ήταν αναμενόμενο το βιβλίο ξεκινούσε με τα βασικά: πως παρουσιάζεις εσύ το πρόβλημα στους άλλους, πως το διατυπώνεις.

«Ακόμα δε ξεκινήσαμε και με έβαλε σε σκέψεις» σκέφτηκα και αποφάσισα να μη συνεχίζω να διαβάσω μέχρι να το εξακριβώσω. Λίγες μέρες μετά έπιασα τον εαυτό μου να βρίσκομαι κλεισμένη στο δωμάτιο μου, με κλειστά παντζούρια, μελαγχολική μουσική και κάτι μούτρα μέχρι το πάτωμα. Ήθελα να βάλω τα κλάματα, να μιλήσω σε κάποιον και ταυτόχρονα σε κανέναν, μια γενικότερη καταθλιπτική διάθεση η οποία δεν ήξερα από πού ξεκινούσε. Ναι, το αγόρι μου βρίσκεται πολύ μακριά, η πίεση είναι πολύ μεγάλη, μου λείπει τρομερά, είμαι σε μια δουλειά που σιχαίνομαι και νιώθω λίγο μακριά τις φίλες μου.  Κάτι που όμως στο μυαλό μου λειτουργούσε ως «εκείνος δε δυσκολεύεται τόσο άρα εγώ κάνω κάτι λάθος», «δε θέλω να ξαναπάω στη δουλειά», «είμαι τόσο μόνη». Κι αν πιστεύεις ότι αυτό είναι άσχημο, σκέψου ότι έπιασα τον εαυτό μου να λέει σε άλλο άνθρωπο «όλα πάνε σκατά»!

Ιδού η εξακρίβωση.

Ξέρεις το μυαλό παίζει παιχνίδια και δεν είναι τυχαίο που πολλοί στον κόσμο ισχυρίζονται ότι μια σκέψη αρκεί να σε αρρωστήσει. Αυτό ακριβώς ένιωθα κι εγώ. Ένιωθα να με δηλητηριάζουν κακές σκέψεις, μεγαλοποιούσα τα γεγονότα –τα ανύπαρκτα, θα εξηγήσω παρακάτω- και με έπαιρνε από κάτω. Σύμφωνα με τον κο Πιντέρη, ακόμα και οι λέξεις που χρησιμοποιούμε στις σκέψεις μας, μας επηρεάζουν και αυτό ακριβώς έκανα κι εγώ.

Ποια ήταν όμως τα πραγματικά γεγονότα?

Ναι το αγόρι μου λείπει και όντως η πίεση είναι πολύ μεγάλη, ειδικά με τη μετακόμιση και τις προετοιμασίες αλλά σε ένα μήνα θα βρεθούμε και εγώ κάνω ένα μεγάλο βήμα πιο κοντά στα όνειρα μου και τις προσωπικές μου επιθυμίες οπότε γιατί να στεναχωρηθώ?

Ναι σιχαίνομαι τη δουλειά μου αλλά έχω δουλειά. Είμαι τυχερή που ζω σε μια χώρα με μεγάλα ποσοστά ανεργίας και κρίσης κι εγώ παρόλα αυτά εργάζομαι… και γκρινιάζω. Όλοι έχουμε προβλήματα στις δουλειές μας, είτε με συναδέλφους, είτε με αφεντικά αλλά γιατί να χαλάω τη διάθεση μου? Τι καλύτερο από το να ξυπνήσω με ένα χαμόγελο και να αφοπλίσω τους πάντες?

Ναι έχω απομακρυνθεί από κάποιες «φίλες» αλλά έχω ακόμα δίπλα μου άτομα που με αγαπάνε και βγαίνω και διασκεδάζω και τα εμπιστεύομαι!

Άρα ποιο είναι το πρόβλημα? Νομίζω ότι πολλές φορές υπεραναλύουμε γεγονότα χωρίς λόγο και όπως πολύ σωστά είπε ο φίλος Λάζαρος «όσο κάνεις υποθέσεις και περνάει η ώρα, το μυαλό σου κοροϊδεύει τη λογική σου και βρίσκεις λόγους που αλλιώς  δε θα έβρισκες».

Ξέρετε ότι έχω καιρό να γράψω αλλά τα κείμενα μου λειτουργούν περισσότερο σαν αυτό-θεραπεία.  Δεν θέλω να κουράσω κανέναν, απλώς έχω παρατηρήσει το ίδιο φαινόμενο σε αρκετό κόσμο γύρω μου και νομίζω ότι πρέπει όλοι να χαλαρώσουμε λίγο τους ρυθμούς μας και όταν μας πιάνει πανικός για τα «προβλήματα» που έχουμε να σκεφτούμε κάτι ευχάριστο και να είμαστε ευγνώμονες που δε μας συμβαίνει κάτι όντως σοβαρό!

Σκεφτείτε το πάντως. Πως περιγράφετε τα προβλήματα σας ή τη διάθεση σας σε κάποιον, ποιες λέξεις χρησιμοποιείτε και δοκιμάστε να το ανατρέψετε!